Amsterdam Marathon 2019

Attje op de tweede plek bij de vrouwen masters!

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover, de Marathon van Amsterdam stond op het programma. Het doel waar ik, Attje Boom, maanden voor heb getraind en waarvoor ik het sociale leven op een laag pitje heb gezet.

Samen met Marijke en Bart Jan van Duuren, Casper Koelma en Joram Hoekman was ik van plan om een mooie NK marathon neer te zetten. Het zou mijn 9e marathon worden en de kans om het podium te halen wordt natuurlijk met het “klimmen der jaren” steeds kleiner.  De voorbereiding voor deze wedstrijd is me zeer zwaar gevallen, mede door de hete periode waarin getraind moest worden: regelmatig idioot vroeg opstaan om aan de km-omvang te werken. De lange duurlopen, die ik op de zaterdagen had gepland, deed ik onder begeleiding van echtgenoot Jan, die de routes plande en de bidonnen etc. mee nam.

De twee weken voor de marathon zijn echt een hel: je mag niet (veel) lopen, overal voel je pijntjes en de onzekerheid slaat toe. En dan, eindelijk, is het weekend daar. Casper, Jan en ik hadden een hotel geregeld in de buurt van het Olympisch Stadion, vanwaar het 10 minuten fietsen was naar de start. Op zaterdag hebben we in de buurt van het hotel een rondje losgelopen en ’s middags op het fietsje naar de sporthal bij het Stadion om ons startnummer op te halen. We waren dus niet de enigen die dat die middag gingen doen: wat een mensenmassa zeg. We hebben nog even over de sportmarkt gelopen en daar een mooi Amsterdam Marathon shirt gescoord. Maar erg lang moet je daar ook niet rondslenteren, want die marathon de volgende dag hè... ’s Avonds had het hotel voor een perfect pastabuffet gezorgd, waar we ons behoorlijk aan tegoed hebben gedaan.

De volgende morgen liep om zes uur de wekker af, zodat we op tijd konden ontbijten en ons niet hoefden te haasten. De start zou om half 10 zijn. Casper en ik fietsen rond acht uur naar het stadion en Jan zou ik later zien op het 25 km-punt. Eenmaal in het startvak stonden ik en Marijke in het 2e vak. De mannen (Casper, Bart Jan en Joram) stonden in het 1e vak. Daar hebben we nog een beetje ingelopen en de mannen nog even succes gewenst en elkaar natuurlijk. Ik dacht nl. dat ik Marijke pas weer bij de finish terug zou zien. Zoals gebruikelijk bij mij, liep ik na het startschot de eerste 16 km aardig te hard, ik had met de trainer (Bennie) afgesproken om zo 5:25 min/km te lopen, ik wilde namelijk onder de 3 uur 50 uitkomen. Maar ja, als je eenmaal in dat te snelle tempo zit, is het zo moeilijk om langzamer te gaan lopen. En het liep zo lekker hè! Ik heb zelfs nog een beetje van de omgeving gezien, normaal weet ik namelijk nooit waar ik überhaupt gelopen heb. Jan stond op de 25 km me aan te moedigen, zelfs dat heb ik nog meegekregen! Rond de 28 km werd het toch een beetje lastiger, dus vanaf toen bij de waterposten uitgebreid gedronken en m’n gelletjes (brr) genuttigd en een paar passen gewandeld. Het tempo ging wel iets omlaag, maar niet dramatisch. Rond de 33 km zie ik tot mijn grote verbazing Marijke vlak voor me lopen!!! Ik dacht, dit kan gewoon niet!!!! Maar ze riep dat ze moe was!!!! Oke! Dus haar maar ingehaald, haha! Richting het Vondelpark (de laatste 3 km) begon ik het toch wel moeilijker te krijgen en leek de kramp regelmatig in m’n kuiten te schieten, maar dat heb ik kunnen voorkomen. En dan loop je het Olympische Stadion binnen!! Echt super, maar een eindsprintje zat er echt niet meer in. Had ik ook geen behoefte meer aan, want ik zat dik onder de 3 uur 50. Mijn eindtijd was 3.47.11!! Bij de finish werd ik door de organisatie opgevangen en ze vertelden me dat ik 2e in mijn categorie (oude vrouwen) was geworden. Dus we moesten ook nog naar de prijsuitreiking, ook een belevenis op zich. Maar je moet alles een keer meegemaakt hebben in je leven toch! Op naar de volgende marathon!!!

Nieuws Overzicht