En ik vermoed ook het doel van alle andere Wooldereslopers. Ik had er vertrouwen in; drie weken redelijk goed getraind en de kinderen hebben ons redelijk laten doorslapen.
Op zaterdag begon het echter te sneeuwen. “Dat is natte sneeuw, zo weer weg” zei Michiel. Maar een paar uur later stonden er toch echt drie grote sneeuwpoppen voor ons huis en vielen de vlokken nog steeds naar beneden.
Zondagochtend stonden de sneeuwpoppen nog steeds fier overeind. Het had gevroren en onze klinkerstraatje was spiegelglad. Met de fiets aan de hand vertrokken we van huis. Het was koud, maar met een heerlijk zonnetje en een strak blauwe lucht.

Tijdens het inlopen merkten we al dat het glad was op het parcours. De organisatie had dat ook in de gaten en speaker Tonnie heeft het kwartier voor het startschot niets anders gezegd dan “doe voorzichtig, het is glad, pas op, let op jezelf en anderen.” Om 11u viel het startschot. Vlak na de startlijn stonden Bennie en Theo in een geel hesje met gevaar voor eigen leven: “langzaam! Rustig! Door de berm!” Het was een mooie paradox, fanatieke wedstrijdlopers die wegrennen op het startschot en direct werden gemaand om vooral rustig te lopen.
De organisatie had het goed voor elkaar. Overal waar het glad was stonden vrijwilligers in gele hesjes om de lopers te waarschuwen. Het meest spannende deel was wel het viaduct op 7,5km. Heuvelop ging prima, maar bovenop en naar beneden was het spiegelglad. En rustig een glad viaduct naar beneden rennen is best lastig.

Of ik mijn doel heb gehaald? Nee, helaas niet. Na een glijpartij onderweg verrekte ik mijn lies en zat tempo maken er niet meer in. Maar dat is het mooie van de Woolderesloop, over drie weken is er een herkansing!