Op gevoel

Het regent, het waait. Echt van dat weer om lekker binnen te blijven. Maar ik sta in een startvak met ruim 900 andere lopers, klaar voor de eerste Woolderesloop van 2019. In mijn korte broek, t-shirt en, nu al, natte schoenen. Heb er zin in!

Vandaag ga ik lopen op gevoel. Mijn vorige tien kilometer wedstrijd ging slecht en daarom wil ik niet letten op de tijd, maar gewoon lopen voor wat ik waard ben. In het begin hebben we wind mee, dat loopt heerlijk. Dan komen we bij een nieuw stuk parcours en draaien we linksaf vol tegen de wind in. Ik duik achter een lange man en vraag of hij het goed vindt. “Geen probleem”. We lopen door de tunneltjes, langs Nico, door het bos, de brug over en rechtsaf weer een stuk tegen de wind in. De man die mij uit de wind hield ben ik inmiddels verloren toen hij linksaf ging voor de 15 kilometer. Voor mij loopt nu een andere lange man, ik zet wat aan en probeer achter hem te blijven. Dit keer wordt het minder gewaardeerd, hij loopt steeds verder naar links en ‘duwt’ mij bijna de berm in. Dan zet hij aan en loopt bij mij weg. ‘Mannen…’

Bij 7,5 kilometer, uit de macht der gewoonte, kijk ik toch op mijn horloge en begin direct als een malle te rekenen (voor zover dat nog lukt met mijn doorweekte hoofd). Bij 9 kilometer weer kijken: 40.40 minuten... en dan begint het gevecht met mezelf. ‘Ik kan echt niet meer harder. Een kilometer van 4.20, dat gaat niet lukken! Ach mens, stel je niet aan, doorlopen jij, straks mag je rustig aan doen.’

De laatste 500 meter voel ik dat het misschien weleens kan gaan lukken. Joyce Landman roept al van ver: “Kom op, Marijke je kunt nog onder de 45 minuten. Kom op!” Ik sprint voor wat ik waard ben: 44.58 minuten!”

Ik sta nog even uit te hijgen, trek dan snel droge kleren aan, stukje uitlopen met Marlin en Bianca en hup, vlug naar huis, onder de warme douche. Leuk hoor zo’n natte, winderige wedstrijd, maar nu weer fijn naar binnen!

clubMPM Overzicht